വളകിലുക്കം
നിഴലും നിലാവുമായിഴ ചേര്‍ന്നൊരോര്‍മ തന്‍
മഴ പെയ്യവേയൊരു വളകിലുക്കം...
വഴി മാറിയെത്തിയ വെയില്‍ വീണ സന്ധ്യയില്‍
അഴകുറ്റി നിന്നോരു ചിരിമുഴക്കം...
അകലെ ഞാന്‍ കാണുന്നതെന്‍ ബാല്യകാലമാ-
ണെന്‍ കൂടെയുള്ളതെന്‍ കൂട്ടുകാരും
നേരം പുലര്‍ന്നാലൊടുങ്ങും വരേയെത്ര
കാര്യങ്ങള്‍ ഞങ്ങളന്നോതുമെന്നോ?
ഏറെച്ചിരിക്കുന്ന ഞങ്ങള്‍ക്ക്‌ കൂട്ടായി
കൂടെച്ചിരിക്കും കരിവളകള്‍
ഇരുകൈ നിറയേ വളയുണ്ടെനിക്കതില്‍
പ്രിയമേറെയുള്ളതീ ചുറ്റുവള
ഉള്ളൂരെപ്പൂയത്തിനെന്നച്ഛനേകിയ
വെള്ളപ്പളുങ്കിന്റെ കുപ്പിവള
നന്നായിച്ചേരുമിതു നിനക്കെന്നോതി
എന്നമ്മയിട്ടതീ ചോപ്പുവള
ഏതോ വഴക്കിന്നരിശമൊടുക്കുവാന്‍
എന്റേയനിയനുടച്ചതെന്നാല്‍
ഒന്നും വിടാതെപ്പെറുക്കിയെടുത്തു ഞാന്‍
പൊന്‍വളപ്പൊട്ടുകള്‍ കൂട്ടിവെച്ചു
കാലം കടന്നുപോയ്‌, ഞാനും വളര്‍ന്നുപോയ്‌
കൈവളക്കാലം മറഞ്ഞു പോയി
കൈത്തടം ശൂന്യമാണുള്‍ത്തടം മൂകമായ്‌
കാതില്‍ വളകള്‍ കിലുങ്ങുമിന്നും...
Labels: കവിത
posted by ഇന്ദു | Preethy at 7:05 PM
|
11 comments
